νὰ μὴ τοὺς κλαίωμεν συγγενεῖς τε καὶ φίλοι; νὰ μὴ πωλῶμεν ὃ,τι ἔχομεν καί ὅ,τι δὲν ἔχομεν — κατὰ τὴν περίφημον τοῦ κ. Δηλιγιάννη ῥήτραν — διὰ νὰ τοὺς κηδεύωμεν ἀξιοπρεπῶς;....
Νὰ σᾶς ’πῶ.
Δὲν ἐννοῶ νὰ τοὺς καίετε, κατὰ τὴν ἄρτι εἰςαχθεῖσαν ἀλλαχοῦ μέθοδον, διαφυλάττοντες τὴν κόνιν των ὡς πολύτιμον κειμήλιον ἐντὸς μικρᾶς χρυσοκολλήτου κάλπης.
Ἀλλ’ ἐὰν δὲν σᾶς ἀρέσῃ ἡ ἁπλουστάτη αὐτὴ μέθοδος, συμφέρουσα καὶ κάθε μακαρίτην καὶ τοὺς κληρονόμους του καὶ τὸν λοιπὸν κόσμον, διότι προτιμώτερον τὸ πῦρ νὰ φάγῃ τὸν νεκρὸν πάρα οἱ εἰδεχθεῖς σκώληκες τοῦ τάφου, τότε νὰ περιορίσητε τὴν κηδείαν ἐντὸς στενοῦ οἰκογενειακοῦ κύκλου, ὅπου νὰ ἔχωσιν εἴςοδον οἱ συγγενεῖς καί οἱ ἀληθεῖς ὀλίγοι φίλοι, ἀποκλειομένων τῶν ξένων ἐν οἷς συγκαταλεκτέον κατὰ πρῶτον λόγον τοὺς κληρονόμους του.
Εἰμὶ δὲ βέβαιος ὅτι ὁ νεκρός σας θ’ ἀνακουφισθῇ πλειότερον, διότι τά ὀλίγα ἐκεῖνα δάκρυα, τὰ ὁποῖα θὰ τὸν ῥάνωσι, θὰ εἶνε δάκρυα ἐνδομύχου πόνου καί κατανύξεως, καὶ ὄχι δάκρυα θεατρικῆς ἐπιδείξεως.
Δύο-τρεῖς ἅμαξαι μὲ τὸ σημεῖον τοῦ σταυροῦ ἐμπρός· εἷς ἱερεὺς ἐν σιγῇ ἐπιβαλλούσῃ· ἓν κάλυμμα πένθιμον ἐπὶ τοῦ νεκροῦ· κἄμποσα ἁγνὰ νεκρολούλουδα, ἂν θέλετε· ὀλίγα ἐγκάρδια δάκρυα, ὀδύνη βωβὴ καὶ ἄφωνος, καί… τίποτε ἄλλο.
Τώρα, ὅ,τι ἄλλο περισσεύει, εὐμεγέθη ἐξαπτέρυγα, στέφανοι μεγάλης περιφερείας, ταινίαι μετάξινοι, ἐκστρατεία παπάδων καὶ διακόνων, ὠρυγμοὶ ψαλτῶν, προςκλητήρια, μουσικὴ, ἐπιτάφιοι, ποιήματα, νεκρώσιμα προγράμματα, βοὴ, θόρυβος, φασσαρία καὶ πᾶσα ἡ θεατρικὴ ἐπίδειξις, ὅλα αὐτὰ νὰ τὰ κληροδοτήσωμεν εἰς τοὺς ἐπισήμους νεκρούς. Τῶν τοιούτων, ὅπως καὶ ὁ βίος, οὕτω καὶ ὁ θάνατος δέον νὰ ᾖ πλήρης στόμφου, σπατάλης, βοῆς καὶ ἐξωτερικῆς ἐπιδείξεως.
Ἐκ τῆς ἁπλοποιήσεως τῶν κηδειῶν συνάγεται τὸ ἑξῆς συμπέρασμα:
